Klasyczne gatunki opałowe twardego drewna takie jak grab, buk, dąb, jesion posiadają jedną z najwyższych wartości opałowych właśnie ze względu na wysoką gęstość. Do grupy o wysokiej gęstości zaliczymy wszystkie gatunki drewna kominkowego powyżej 465 kg/mpu. Najczęściej spotykany jest buk i dąb, nieco rzadziej: akacja, jesion i grab. Śliwa i jarzębina mają wysoką wartość opałową, ale są mało dostępne.
Szczególną uwagę należy zwrócić na dużo większą gęstość grabu niż buka. Te gatunki drewna często są mieszane, ale to grab ma wyższą gęstość i powinien być droższy. Niedocenionym gatunkiem jest akacja, która posiada wysoką gęstość i wartość opałową.
Wśród gatunków drewna o średniej gęstości wymienić można: orzech, wiąz, klon, brzozę, modrzew, wiśnię i czereśnię. Są to gatunki o gęstości mieszczącej się w przedziale: od 395 do 465 kg/mpu. Różnice gęstości nie są tutaj, w porównaniu do pierwszej grupy, aż tak wielkie. Należy pamiętać, iż źle przechowywane drewno jest podatne na biodegradację. W tej grupie najczęściej spotyka się brzozę, klon i modrzew, a sporadycznie: wiąz, wiśnię i czereśnię.
Olcha, kasztan, daglezja i sosna tworzą grupę drewna lekkiego o niskiej gęstości i tym samym, niskiej wartości opałowej. Do tej grupy zalicza się drewno o gęstości w przedziale od 350 do 395 kg/mpu. Lekkie gatunki spalają się szybko i mało efektywnie, wymagają specjalnej regulacji napływu powietrza i bardzo dużej zdolności absorpcyjnej wymienników ciepła. Najbardziej popularna jest olcha i sosna. Ostatnią grupę drewna o bardzo niskiej gęstości, poniżej 350 kg/mpu, tworzą takie gatunki jak osika, świerk, topola, jodła. Jest to drewno używane jako tak zwana rozpałka.
Należy pamiętać, iż o gęstości danego drewna decyduje także zróżnicowanie budowy odmian danego gatunku, położenie geograficzne jego występowania, warunki klimatyczne określające nasłonecznienie i wilgotność oraz miejsce wzrostu. Wpływ na gęstość ma także to, z jakiej części drzewa pochodzi drewno. Mniejszą gęstość mają gałęzie, młodsze drzewa i części podkorowe, a także miejsca zmienione chorobowo.
Drewno kominkowe częściej produkowane jest właśnie z młodszych fragmentów (trzebieże, przecinki, gałęzie), krzywizn i fragmentów zmienionych chorobowo (drewno z posuszu, wadliwe fragmenty zdrowych pni). Rozpiętość wagi świeżego drewna wynosić może kilkadziesiąt procent. Ma na nią wpływ także pora roku, w jakiej zostało ścięte drzewo. Panuje przekonanie, że najkorzystniej jest kupować drewno z cięć zimowych, zanim w drzewach „ruszą soki”.
