W różnych gatunkach drewna świeżego występuje inny stopień nasycenia wodą. Należy pamiętać, że drewno nie może mieć wilgotności większej niż 25%.
W grupie drewna o największej zawartości wody w stanie świeżym, powyżej 250 litrów do odparowania z 1 mpu, znajdą się takie gatunki drewna, jak: wierzba, jodła, kasztan, buk, świerk i dąb. Wierzba ma aż 160 % wilgotność w stanie świeżym. Dużo wody ma jodła, kasztan i buk. Jodła i kasztan w odpowiednich warunkach (słońce i przewiewność) schną szybko, buk nieco wolniej, a najtrudniej wysuszyć dąb. Z buka i dębu musimy odparować dwie i pół beczki wody z 1 mpu zanim będziemy mogli uznać je za suche, co oznacza, że ze sterty na której ułożyliśmy 10 metrów buka, będziemy musieli odparować 2600 litrów wody.
Druga grupa to gatunki drewna o wysokiej zawartości wody w stanie świeżym, do odparowania od 200- 250 litrów z 1 mpu. Wśród tych gatunków wymienić należy osikę, gatunki owocowe (najbardziej wilgotna jest grusza), klon i olchę. Z olchy musimy odparować aż 215 litrów wody, z sosny 220 litrów, a z orzecha 205.
W trzeciej grupie, o średniej zawartości wody w stanie świeżym, w przedziale od 150 do 200 litrów wody do odparowania, znajdziemy jarzębinę, modrzew i brzozę, która jest jednym z najczęściej wybieranych gatunków drewna do palenia.
Grupę o niskiej zawartości wody w stanie świeżym, od 100- 150 litrów/mpu, tworzą wiąz, grab, daglezja. Mają one około 130 litrów wody do odparowania. Najbardziej popularny jako drewno kominkowe jest grab. Zawiera on stosunkowo mało wody, ale ze względu na jego zwartość, trudno ją odparować.
Gatunki o bardzo niskiej zawartości wody w stanie świeżym, poniżej 100 litrów, to akacja i jesion. Odparować z nich należy około 90 litrów wody. Przy czym akacja to także bardzo zwarte drewno, powoli oddające wodę. Jesion zaś jest drewnem o wysokiej gęstości i bardzo małej zawartości wody, schnie szybko.
