Poszczególne gatunki drewna w stanie świeżym różnią się znacznie poziomem wilgotności. Są gatunki zawierające kilkakrotnie większą ilość wody od innych. Niektóre gatunki, na przykład jesion, mają wilgotność około 40%, a inne aż 180% (dla przykładu, wierzba). Późnym latem nie warto kupować gatunków, które mają w sobie sporo wody, gdyż takie drewno nie wyschnie do zimy.
Różnice w poziomie wilgotności występują także w ramach jednego gatunku. Jest to zależne od miejsca, w którym rosło drzewo. Czynnikami wpływającymi na te różnice mogą być: wilgotność gleby na której rośnie drzewo czy rodzaj siedliska.
Wyróżniamy również zróżnicowanie wilgotności w ciągu roku związane z dynamiką podciągania soków w drzewie. Drewno może także wchłonąć dużą ilość wody, jeśli nie jest składowane w odpowiednich warunkach.
Jeśli jednak chcemy porównywać gęstość drewna kominkowego różnych gatunków, musimy je wysuszyć tak, by miały taką samą wilgotność. Drewno kominkowe suche (zgodnie z niemiecką normą) to takie, którego wilgotność nie przekracza 25%. Sprawdzenie wilgotności dokonywane jest wilgotnościomierzem w środku szczapy, po jej przełupaniu. Średnia pomiarów mierzonych 4 cm od górnej i dolnej krawędzi oraz w środku szczapy nie może być większa od 25%. Za suche jest też uznawane drewno kominkowe, którego masa wody odparowana do całkowicie suchego stanu drewna nie będzie wyższa niż 20%. Kryterium wagowe jest rozstrzygające, gdy występuje duże zróżnicowanie we wskazaniach wilgotnościomierza.
